Վերջերս մամաս պատմեց, թե ինչպես էր առևտի կենտրոնում ականատես եղել մի սրտաճմլիկ տեսարանի․ ծնողները սարսափահար և խուճապահար փնտրում էին իրենց փոքրիկ աղջկան։ Բարեբախտաբար փոքրիկին շուտ գտան։
Ոչ ոք ապահովագրված չէ մարդաշատ վայրերում երեխային կորցնելու ռիսկից։ Որքան էլ լսող և հասկացող երեխա լինի, որքան էլ ուշադիր և հոգատար ծնող ունենա, երբեք չենք իմանա, թե երեխան ինչ կտեսնի, ինչով կհետաքրքրվի ու ինչպես կհեռանա ծնողից։ Շատ դժվար է պատկերացնել մարդաշատ վայրում երեխային տեսադաշտից կորցրած ծնողի հոգեվիճակը, աննկարագրելի խուճապը։ Նույնիսկ մի քանի րոպեն կարող է թվալ հավերժություն։
Ի՞նչ անել, ինչպե՞ս կանխել մարդաշատ վայրերում երեխային կորցնելը։ Այստեղ հավաքագրել եմ այն կանոնները և քայլերը, որոնց ես հետևում եմ, որոնք կարծում եմ կարող են նվազեցնել երեխային կորցնելու ռիսկը և օգնել շուտ գտնել։
- Կարելի է զրուցել երեխայի հետ երբ դեռ հանգիստ և կենտրոնացած է, դեռ ոչինչ չի շեղում նրա ուշադրությունը։ Կարելի է բացատրել մեծահասակի հետ մնալու կարևորությունը, ասել, որ չփախչի, առանց զգուշացնելու չհեռանա ծնողից։
- Խոսող երեխային պետք է սովորեցնել իր տարիքը, անունը, ազգանունը, իրեն ուղեկցող մեծահասակի անունը։ Երբեմն երեխաները չգիտեն իրենց ծնողների անուն-ազգանունները։
- Բազմամարդ վայրեր հաճախելիս կարելի է հագցնել վառ գույնի, աչքի ընկնող հագուստ։
- Եթե բավականաչափ մեծ են, որ մտապահեն ծնողների հեռախոսահամարը, հասցեն, ապա կարելի է սովորեցնել։
- Ցանկացած տարիքում կարելի է երեխայի գրպանում դնել ծնողի անձնական տվյալներով քարտ (հեռախոսահամար, անուն, հասցե), տառերով և թվերով ուլնունքներով սարքած թևնոց կրել։
- Անհրաժեշտ է երեխային սովորեցնել, թե ինչպես իրեն պահի նման իրավիճակում։ Եթե զգա ծնողին չի տեսնում, թող մնա իր տեղում, չթաքնվի, չհեռանա իր տեղից, չգնա իրեն ուղեկցող մեծահասակին փնտրելու։ Կարող է մոտենալ երեխաների հետ այլ մեծահասակների և օգնություն խնդրել, թող փոխանցի ծնողի տվյալները։ Սովորաբար երեխաների հետ մեծահասակները բավականին պատրաստակամ են և սրտացավորեն օգում են։ Թող դիմի մոտակա խանութի աշխատակցի, ոստիկանի, շինարարի, անվնաքարտով աշխատակիցների և իհարկե բարձրաձայն մամա ու պապա կանչի։ Պետք է վստահեցնել, որ ծնողները անպայման կգտնեն նրան, թող խուճապի չմատնվի ու տարածքից չհեռանա, շենքից դուրս չգա, ուրիշի մեքենան չնստի։
- Ցանկացած նման վայր գնալիս հենց այնտեղ հեռախոսով կարելի է նկարել երեխային։ Եթե նման բան պատահի, ապա ավելի հեշտ կլինի գտնել նրան։
- Եթե երեխաները բավականաչափ մեծ են, որ ինքնուրույն զբոսնեն տարածքում, բայց հեռախոս չունեն, ապա կարելի է պայմանավորվել և որոշել մի տեղ, խանութ, ցուցանակ, որի մոտ հնարավոր կլինի հանդիպել ինչ-որ ժամի։
- Ավելի փոքրիկ, փախչել սիրող երեխաների համար կան հատուկ մանկական գոտիներ, որից ծնողը կարող է բռնել և երեխայի ուսումնասիրելու, ձեռքերի ազատությունը չսահմանափակել։ Չնայած դրա տեսքը շատերի մոտ տարօրինակ զգացմուքներ է առաջացնում, բայց ավելի լավ է երեխայի անվտանգությունն ապահովել, քան կողքից անցնողների կարծիքներին ուշադրություն դարձնել։
- Հանգիստ պայմաններում կարելի է երեխային առաջարկել մի իրավիճակ, երբ ծանոթ կամ անծանոթ մեկն առանց ծնողի թույլտվության, երեխային առաջարկում է առանձին վայր տանել և քաղցրավենիք տալ, շատ շնիկների մոտ տանել, բազմաթիվ խաղալիքների սենյակ ցույց տալ։ Պետք է հարցնել, թե ինչ կանի երեխան նման իրավիճակում, արդյոք կընդունի՞ այդ գրավիչ առաջարկը։ Պետք է սովորեցնել, որ երբեք առանց ծնողի/պատասխանատու մեծահասակի ներկայության և համաձայնության ոչ ոքի ասած վայրը չգնա, ոչինչ չվերցնի ու մեքենան չնստի։ Գուցե մի քիչ ծայրահեղ թվա, բայց ավելի լավ է մի ծանոթի մերժի, քան ինչ-որ մեկի ծուղակում հայտնվի։
- Նկատել եմ, որ հաճախ, երբ ծնողը մենակ է երեխաների հետ, ավելի զգոն է լինում։ Եթե մի քանի հոգով են երեխաների հետ գնում բազմամարդ վայր, ապա լավ կլինի ուղեկցող մյուս մեծահասակներին զգուշացնել, որ երեխան իրենց ուղղությամբ գնաց, նախապես պայմանավորվել, թե ով որ երեխային հետևի։
- Ի՞նչ անել, երբ ծնողը նկատեց երեխան իր հետ չէ։ Նախ և առաջ պետք է փորձել զսպել տագնապը և կենտրոնանալ։ Անմիջապես շատ հեռու պետք չի գնալ, գուցե մի քանի քայլ հեռու լինի, կարելի է բարձր կանչել նրա անունը, ուշադիր զննել շուրջ բոլորը, հասկանալ, թե ինչո՞վ կարող էր երեխան հետաքրքրվել և ինչին կմոտենար։ Եթե մի քանի րոպեի ընթացքում երեխան չի գտնվում, ապա պետք է դիմել օգնության։ Տարածքի անվտանգության աշխատակիցներին պետք է ցույց տալ երեխայի լուսանկարը, խնդրել, որ ստուգեն անվտանգության տեսախցիկները և բարձրախոսով երեխային անունով դիմեն ու ասեն, որ ծնողը շուտով կգտնի, թող իր գտնվելու վայրից չհեռանա։ Սակայն եթե փնտրտուքները տևում են 10-15 րոպեից ավել, ապա անհրաժեշտ է դիմել ոստիկանություն և մանրամասն նկարագրել երեխայի տվյալները։
Հանգիստ պայմաններում հեշտ է նման թեմաներով խոսել, բայց երբեք չգիտենք, թե ինչպես իրենց կդրսևորեն մոլորված և վախեցած երեխաները։ Գուցե նախապես զգուշացնելով և սովորեցնելով փոքր-ինչ նվազեցնենք նրանց խուճապը։
Այս կանոններից շատերը կարելի է կիրառել նաև նոր վայրեր այցելելիս, ճամփորդելիս։
Թող բոլոր փոքրիկները մեծանան ապահով և իրենց հարազատներով շրջապատված։
Իսկ դուք ի՞նչ խորհուրդ կտաք նման իրավիճակներից խուսափելու համար։

Comments
Post a Comment